ترور

تروریسم نمی تواند به عشق بیندیشد؛ زیرا زیربنای چنین احساسی، مردم دوستی است. در حالی که هرگروه تاریخی- روانی دیگر دشمن است و دشمن باید نابود شود. تروریسم تحمل اندیشه  های متفاوت را ندارد

به یادم می آید که در کشور ما ،به بچه های دبستانی آموزش می دادند که اگر در منزل شما کسی نماز نمی خواند و یا از انقلاب بدگوئی می  کند، بیایید و خبر دهید. کودکان از یک سو به مهر مادر و محبت پدر دلبسته بودند و از سوی دیگر با دستور معلم در تضاد عجیبی بودند که چگونه باید رفتار کنند. آنها که خبر از نماز نخواندن پدر و مادر دادند و یا خبر انتقاد آنان را به گوش مدیران مؤمن رسانیدند، بعداً دیدند که چه برسر خانواده ی آنها آمده است. این کودکان به علت جراحت روانی ناشی از رفتار خود که دستورالعمل آموزشی آنها بود، سالها رنج تحمل کردند و توسعه ی روانی- عاطفی آنان با پدر و مادر متوقف شد. این همان هدفی است که گروه بزرگ تاریخی – روانی برای از بین بردن دشمن در نظر دارد. یعنی فرد هرگز به خانواده ی خود نیندیشد و فقط به یکسانی گروه فکر کند؛ و کوشش براین داشته باشد که اصل هویّت گروهی به هر بهائی که هست حفظ شود. اگر گروه در تلقین چنین اندیشه ای موفق باشد، نوجوان یا بزرگسال دانش آموخته که عشق را در قتل، و آسایش را در آشوب می جوید، به راحتی می تواند بر خود بمب ببندد و زندگی خود و انسان ها را به خطر اندازد.

به این ترتیب به قول «فروید»، شخصیّت فرد، اگر در جامعه ای رشد کرده باشد که وجدان تاریخی روانی را به کودک تحمیل کرده باشند، او در بزرگسالی به رفتاری که می کند بالنده است. ولو آنکه آن رفتار به گروه تاریخی- روانی دیگران آسیب برساند و یا درصدد محو هویّت آنان برآید، او خود را در جامعه حل شده و در هویّت گروهی نابود شده می بیند.